Endalokin

Við erum búin að vera á landinu í meira en viku en ekkert búið að heyrast hér þar sem við vorum hreint út sagt bara upptekin, ógurlega erfitt að vera svona vinsæll.
        Helgina eftir að Pétur, Signý og Fannar flugu aftur til Íslands fórum við fjölskyldan með vinum okkar í smá ferðalag. Við skutluðumst til Awaji shima, eyju sem er ekki svo langt í burtu frá Nishinomiya. Við hittumst öll í Kobe. Við fjölskyldan, Moe, Arisa og Jón. Stukkum þar upp í rútu og eftir sennilega klukkutíma langa rútuferð vorum við komin á eyjuna. Þetta var allt öðruvísi Japan en við höfðum vanist. Það voru engin yfirgnæfandi háhýsi, fáir bílar og mikið af gróðri út um allt. Fyrsta stoppið okkar var í skemmtigarði sem heitir Onokoro park. Við vorum nánast eina fólkið á svæðinu og þegar við gengum inn í garðinn hljómaði afslöppuð kántrítónlist í hátalarakerfinu. Við tróðum töskunum okkar í leigðan skáp og skottuðumst út í sólina með þessa súrrealísku tónlist í eyrunum í mannlausum skemmtigarði. Ylfa kom auga á hringekju og við skelltum okkur saman mæðgurnar. Að því loknu fundum við besta faratæki veraldar. Pöndu sem maður getur keyrt um á. Við keyrðum smá rúnt á pöndunni áður en Moe og Arisa drógu Nökkva og stelpurnar með sér í völundarhús. Það leit ekki nógu spennandi út svo við Jón biðum fyrir utan í sólskýli og vinkuðum ævintýragjarna fólkinu við og við. Völundarhúsið byggðist upp á því að maður ætti að byrja á því að labba alveg upp á topp. Þar var hægt að veifa til þeirra sem biðu. Þegar þau ætluðu aftur á móti niður flækti málið aðeins. Við biðum og biðum eftir að þau kæmu út en allt fyrir ekki. Skyndilega skaust Nökkvi út en Moe, Arisa, Ylfa og Iðunn voru ekki með honum. Í ljós kom að eina leiðin til að komast út var að fara í gegnum leynihurð. Moe og Arisa þvældust fram og til baka með stelpurnar en voru ekki að fatta þessa leynihurð sem Nökkvi hafði rambað á. Á einum tímapunkti fór starfsmaður inn til að gefa þeim hint hvert þær ættu að fara. Tíu mínútum eftir að starfsmaðurinn var farinn komust þær loksins í gegn. Eftir það var röltið um garðinn frekar rólegt. Prufuðum að fara í parísarhjól, frystiklefa og svona hitt og þetta. Garðurinn endaði svo á lítilli búð þar sem Nökkvi keypti sér ís með laukbragði en ég fékk mér ís með sætkartöflubragði. Laukísinn var eiginlega eins og að borða sorbet með laukídýfu. Við fórum og funduð hótelið okkar og hentum okkur í alvöru rúm í fyrsta skiptið í laaaaaangan tíma. Ylfa kunni vel að meta að hafa sjónvarp og loftkælingu en ég held að við höfum aðeins tapað okkur í loftkælingunni þar sem fólk vaknaði með hálfgert kvef daginn eftir. Við keyptum okkur bara mat út í búð og borðuðum öll saman upp á hóteli, slöppuðum af spjölluðum. Daginn eftir fórum við á ströndina. Ylfa var alls ekki hrifin af sjónnum og vildi bara vera á öxlunum á foreldrum sínum. Iðunn var hin kátasta þar sem hún var dregin um í bleikum kút. Ströndin var mjög skemmtileg en við sólbrunnum öll, nema Ylfa. Um kvöldið vorum við komin aftur til Kobe og hittum Jun. Við fórum öll saman á yakiniku stað þar sem maður grillar sjálfur kjöt á borðinu. Það var gaman að prófa en ég var ekki að finna mig á þessum stað. Það var mikill reykur í loftinu og kjötið var mjög misjafnt á bragðið. Það var þó nautakjöt og kjúklingabitar sem voru ótrúlega góðir. Við kvöddumst og komum okkur heim í draslið þar sem við vorum hálfpartin byrjuð að pakka en samt ekki komin á það stig að geta séð hvernig eða hvort allt kæmist með í ferðatöskurnar til Íslands.

        Næstu dögum var varið í að pakka í ferðatöskur og kassa, reyna að muna eftir öllu og þrífa eftir okkur. Megumi, Mary, Fumika og hennar börn hittu okkur stelpurnar svo á mánudeginum eftir og við fengum okkur hádegismat saman. Það var mjög gaman en ég var orðin full stressuð yfir flutningunum og fluginu svo ég var hálf utanvið mig og matarlistin mis mikil. Krakkarnir skemmtu sér þó vel og það var markmiðið. Um kvöldið kom Moe svo til okkar í loka heimsókn og hjálpaði okkur að ljúka öllum internetmálum. Megumi hjálpaði okkur svo með restina af reikningunum því við gleymdum auðvitað að ganga frá öllu gas ,rafmagns og vatnsmálum fram á síðustu stundu. Guði sé lof fyrir góða vini! Megumi var svo yndæl að bjóðast til að skutla okkur á rútustoppið okkar svo við þyrftum ekki að fara með ferðatöskurnar okkar í lestina. Við hlóðum bílinn og kvöddum leigusalann okkar. Svo fórum við með Ylfu, Iðunni og Mary í barnabúð rétt hjá rútustoppinu, svo fórum við á McDonalds því Mary og Ylfa voru harðákveðnar að fá sér franskar. Tíminn leið ótrúlega hratt og allt í einu var kominn tími til að fara í rútuna. Miku og Saori, vinkonur Ylfu komu á stoppið til að kveðja. Stelpunum fannst rosa fyndið að hittast utan leikskólans og skemmtu sér konunlega. Ég var hálfgerð taugahrúga og átti erfitt með að halda einbeitingu. Svo voru tár og fyrirfram söknuður og veifað út um rútugluggann. Rútan var farin af stað þegar ég fattaði að burðarpokinn hennar Iðunnar hafði orðið eftir í bílnum hennar Megumi. Hún er frábær og keyrði í loftköstum yfir á síðasta stopp áður en rútan færi á hraðbrautina og kom pokanum til skila. Það var aðeins meira snökt og veifað og svo keyrt upp á flugvöll.
       Þaðan af var allt frekar fljótt að líða. Við vorum komin upp í flugvél áður en við vissum af, stelpurnar sofnuðu, við borðuðum kvöldmatinn okkar og reyndum svo sjálf að sofa. Það var 9 klst flug, við lentum í Dubai og það var enn myrkur úti. Biðin þar var 5 tímar og við höfðum tíma til að kaupa Barbí og dúkku handa stelpunum, fá okkur að borða og ákveða að okkur fyndist Dubai (fluvöllurinn) ekkert voðalega spennandi. Svo tók við flug til London, 7 klst og töluvert hressar stelpur. Þær sofnuðu samt aðeins í því flugi líka. Lendingin á Heathrow var ömurleg, hristingur, tók langan tíma og svo var hópur af unglingum með rosa læti í hvert skipti sem flugvélin hristist. Svo vorum við lent og þurftum að koma okkur yfir í rétta byggingu, það var ágætis rölt en við vorum þó með kerru og burðarpoka (þökk sé Megumi) svo að stelpurnar þurftu ekki að ganga. Við biðum þar í 6 tíma, minnir mig. Svo var komið að fluginu heim. Við vorum rosa þreytt og rugluð eftir allt flakkið svo við rétt náðum að setjast og spenna beltin áður en við steinsofnuðum. Ég rankaði við mér nokkrum sinnum þar sem ég var ýmist búin að tala upp úr svefni, slefa, hrökkva við út af hrotunum í sjálfri mér eða afþví að hausin á mér hafði rúllað af koddanum. Það hefur ábyggilega verið undursamleg sjón. Stelpurnar gátu kúrt á milli okkar Nökkva og sváfu alla leiðina. Við vöktum Ylfu þegar við vorum lent í Keflavík. Ég varð voða aum þegar flugfreyjan sagði svo "Velkomin heim" í kallkerfið. Eftir að hafa verið í risa flugstöðvum síðasta sólahringinn var Leifsstöð ansi lítil og við hreinlega skutumst í gegn og vorum allt í einu búin að ganga í flasið á mömmu, pabba og Ásdísi. Adrenalínið helltist yfir okkur og entist okkur nógu lengi til að geta heilsað upp á Önnu og Ívar í 10 mínútur og sitja upp á Álagranda í um það bil klukkutíma áður en batterýin kláruðust alveg og við sofnuðum aftur, nema núna í okkar eigin rúmi. Allt í allt þá var ferðin og flugið mun bærilegra en það sem ég hafði gert mér í hugarlund.
        Eftir að við komum heim erum við búin að hitta þónokkra fjölskyldumeðlimi, fara í sumarbústað í 3 daga með Önnu, Ívari og stelpunum þeirra, flytja og fara á Þingvelli. Mér fannst persónulega eins og allt japansævintýrið væri ekki búið fyrr en við værum komin með íbúðina okkar langþráðu og helst búin að koma okkur fyrir. Það er enn töluvert drasl sem á eftir að fara í gegnum og vonandi getum við verið búin að koma því öllu fyrir sem fyrst en það er mjög gott að vera komin með vísi að heimili, svona í það minnsta. Ylfa byrjar í leikskólanum á miðvikudaginn næsta og Iðunn á mánudaginn eftir viku. Það var rosa gaman að vera úti í Japan, það var líka rosa einmanalegt á köflum, það var svakalega heitt og hræðilega kalt, það var ruglingslegt og stundum pínu þreytandi að skilja ekki, það var æðislega skemmtilegt að byrja að skilja smá það sem var í gangi, stórkostlegt að ferðast um landið og ómetanlegt að eignast vini sem hjálpuðu okkur í gegnum súrt og sætt. Mikil ósköp sem maður saknar þeirra, en það er alltaf hægt að spjalla á Skype.
        Ferðalagið sannaði það nú samt að það er ótrúlega gott að vera á Íslandi, nú þurfum við bara að klára að koma okkur fyrir og komast inn í venjulega rútínu aftur. Það gæti tekið smá tíma en heima er best!

Annríkið í öllu sínu veldi

        Þá er gestagangurinn yfirstaðinn. Í gær kvöddum við Pétur, Signý og Fannar en þau höfðu verið hjá okkur síðustu tvær vikurnar. Það var rosalega skrítið að hittast aftur eftir aðskilnaðinn. Við vorum sammála um að það væri helst hægt að sjá einhvern mun á börnunum en að öðru leiti væri eins og við hefðum varla kvaðst. Fannar orðinn skírmæltur og stór en systurnar búnar að hækka töluvert og Ylfa blaðraði látlaust á japönsku við gestina. Iðunn var ekki alveg að fatta þetta aðkomufólk en var fljót að líma sig fasta á Pétur. Þangað náði hún sér í eitt og eitt knús þegar þörf var á. Nökkvi var auvitað á kafi í prófum og átti lítinn sem engann tíma aflögu fyrstu dagana. Það leiddi af sér ansi margar búðarferðir og voru gestirnir orðnir sérfræðingar í verslunarmiðstöðvum nágrennisins á stuttum tíma. Þau komu líka beint í útsölurnar svo það var af nóg að taka.
          Á laugardeginum var svo sumarhátíðin í leikskólanum. Við mæðurnar höfum verið að dúlla við að föndra hitt og þetta fyrir hátíðina og á sjálfum deginum skiptum við verkunum á milli okkar og kom það í minn hlut að sitja með tvemur öðrum og sjá til þess að börnin fengju verðlaun fyrir hina ýmsu leiki sem voru á staðnum. Ég keypti passa fyrir krakkagrísina þrjá svo að þau áttu rétt á drykk, nammi og fjórum leikjum að eigin vali. Ég spáði ekki mikið í númerunum sem stóðu á spjöldunum en fyllti samviskusamlega út hvað börnin hétu og svo fengu þau spjöldin. Á meðan ég sat svo og afhenti vinninga var Nökkva og hinum tjáð að það væri verið að draga vinningsnúmerin úr happdrætti sem tengdist miðunum. Þau litu á spjöldin og sáu að þau voru með númerin sitt hvoru megin við einn vinninginn. Það þýddi að miðjubarnið af miðunum hafi unnið vinning. Ylfa átti það spjald og eftir smá leit fannst það og þau fóru að kíkja hvaða vinning barnið hafði fengið. Hún fékk háhyrning... takk umheimur. Uppblásinn háhyrningur til þess að taka með sér í sund, það er svo líka ógurlega tímafrekt starf að taka loftið úr honum en barnið neitar að gefa hann upp á bátinn. Krakkarnir fóru í leikina sem voru í boði og föndruðu. Svo var hátíðin búin og við héldum í smá rölt um Nishinomiya, fórum í hof og tókum myndir. Ákváðum eftir það að hætta okkur í eina búð en lentum í þrumuveðri svo að meiri helmingur hópsins varð gegndrepa á leiðinni, þrátt fyrir regnhlífar. Þegar við hættum okkur aftur úr búðinni (borðuðum meira segja þarna inni því að veðrið var í blautari kantinum) var búið að stytta upp að mestu og við komumst heim án frekari erfiðleika.
          Sunnudaginn eftir fór Nökkvi í próf í Kobe svo við hin ákváðum að fara bara líka til Kobe, á allt annan stað í borginni samt. Þar fórum við í hinar og þessar búðir, kíktum í kínahverfið og röltum framhjá höfninni. Það var ágætis dagur, börnin voru samt helst til þreytt eftir flakkið og þótti öllum gott að komast heim.

Á Kotoen að bíða eftir lest

Signý, sjór og sumarveður

Þetta er í Kobe

Kerrufarþegi

Misjafnvela ásættanlegt að vera í svona burðarpoka

Í Kobe

Kínahverfið

Ylfa Lee eða Bruce Marín?

Þá tók við alvöru prófatörnin hja´Nökkva. Við gátum nú samt farið til Nara að skoða Todaiji hofið og dádýrin. Ylfa hafði engu gleymt eftir árásina í mars og öskraði úr mér hljóðhimnurnar þegar dýrin nálguðust okkur. Hún krafðist þess líka að vera upp á öxlunum á foreldrum sínum til þess að forðast skrímslin sem voru nú með horn og enn meira ógnvekjandi en áður. Pétur gaf þeim dádýrakex en í leiðinni ákváðu nokkur dádýr að ganga í kerrurnar hjá okkur. Eitt reif poka af kerrunni okkar en hitt nartaði í handlegginn á Fannari sem öskraði svo Signý kom honum til varnar. Ég aftur á móti gargaði á Nökkva að gjöra svo vel að koma og bjarga mér en Ylfa var að fara á límingunum svo ég hélt varla jafnvægi með hana á öxlunum og að reyna að sparka dádýrinu af kerrunni. Okkur tókst að komast frá óargadýrunum og inn í hofið þar sem börnin, ég og Pétur tróðum okkur öll (í sitthvoru lagi) í gegnum holuna í staurnum. Hinn helmingurinn af hópnum skjalfesti þetta mikla afrek. 

Iðunn og undarlegi rauðhærði maðurinn

Þreytt(ir) í lest

Hættir að vera þreyttir

Krakkarnir að tapa sér yfir styttu

Ylfa og Nökkvi við Todai-ji

Mæðgur við Todai-ji. Iðunn svaf af sér myndatökuna

"Þarna er það"

Ylfuglens

Fannar að koma fljúgandi út úr staurnum

Ylfa að brölta í gegn.

Hópurinn mínus ég og Iðunn

Stórhuga feðgar sem klöppuðu dádýrunum í skugga hofsins.

Svo fórum við stelpurnar með þau í Dotonbori í Osaka. Þar kættist Signý yfir Forever 21 og við hreinlega urðum að kíkja aðeins inn, enda útsölur í gangi. Pétur sat uppi með sofandi Ylfu og beið okkar þolinmóður. Við ákváðum að reyna að finna eitthvað að borða og lentum í heilmiklu klandri með það, alltaf voru staðirnir annaðhvort fullir eða ekki með pláss fyrir kerrur. Við enduðum því inn á KFC við Umeda þar sem við borðuðum undir vökulum augum sessunauta okkar. Það hafa nú alveg margir horft á mann hérna en þetta var helst til dónalegt. Við drösluðum þreyttum gríslingum heim og restin af kvöldi fór í að sitja með tærnar upp í loft.

Ylfa og skemmtilegt skilti á Dotonbori

Svo átti Signý afmæli! Við höfðum stefnt á að fara í Universal Studios en svo þurfti Nökkvi að mæta í skólann og seinna fékk hann að heyra að það væri útskrift um kvöldið svo það gafst ekki tími fyrir garðinn. Í staðinn kíktum við í búðir og dúlluðum okkur. Signý fór í litun, Nökkvi fór í útskrift en við Pétur tömdum villidýrin og svæfðum þau. Okkur tókst líka að fjárfesta í afmælisköku sem við gæddum okkur á eftir að nýlituð Signý kom til baka.

Afmælisbarn

Á laugardeginum ákváðum við að fara til Osaka að skoða kastalann. Það tókst ekki betur en svo að þegar við Signý fórum með kerrurnar og sofandi Iðunni í lyftuna fundu strákarnir okkur ekki og við ekki þá. Við leituðum að þeim og þeir að okkur. Eftir að hafa staðið í rúmlega hálftíma hjá lyftunum og gargað héldum við að þeir hefðu farið yfir á næstu lestarstöð, en þangað var förinni upphaflega heitið. Við fórum þangað og vorum að drukkna í fólki. Við höfðum hringt stanslaust í Nökkva en vissum ekki að síminn hans var heima í Nishinomiya. Þá fengum við þá snjöllu hugmynd að láta kalla þá upp í hátalarakerfinu. Það var brandari útaf fyrir sig en við tókum það upp á símann minn. Konan í upplýsingunum horfi undarlega á okkur þegar við komum og sögðum vandræðalega: " Hello, we have a little problem. We kind of lost our husbands."
Þeir voru kallaðir upp á lestarstöðinni en enginn kom. Þá voru þeir staddir á fyrstu lestarstöðinni að labba í hringi og tína hvorum öðrum, allt með Fannar og Ylfu en enga kerru. Eftir að hafa staðið hjá upplýsingastöðinni ákváðum við að fara bara í kastalann. Ef þeir hefðu farið þangað myndum við finna þá en ef þeir hefðu farið heim gætum við að minnsta kosti séð kastalann og farið svo sjálfar heim. Þegar við vorum nýgengnar innum fyrsta kastala hliðið hringir svo síminn minn. Þá höfðu strákarnir reynt að hringja í símann hjá Signý en tókst ekki. Þá fóru þeir og fundu sér nettenginu og Nökkvi bað fólk um að vekja Jón upp á heimavist til þess að fá númerið mitt hjá honum. Svo fóru þeir aftur í tíkallasímann og hringdu. Þeir voru úrvinda eftir burðinn þegar við loksins hittumst aftur en þá höfðu krakkaormarnir krafist þess að láta halda á sér mest allan tímann. Krakkarnir fengu ís en bræðurnir fóru inn í kastalann. Við borðuðum í Umeda og komum okkur heim. Þeim var farið að finnast þetta meira skondið um kvöldið, sérstaklega eftir að þeir fengu að hlusta á upptökuna úr kallkerfinu.

Þreyttur bróðir tekur mynd af þreyttum bróður á leið í kastala

Sunnudagurinn fór í droll, karaoke og svo fórum við út að borða með Yuki um kvöldið. Hann kom líka með okkur heim eftir að við höfðum borðað og við spjölluðum mikið. Nökkvi neyddi hann til að tefla við sig japanska skák (Shogi). Hann hefur sennilega verið búinn á því greyið eftir endalausar spurningar og pælingar en það gæti verið að við sjáum hann á næsta ári, vonandi. 

Ylfa tekur lagið

Mánudagurinn rann upp og ég gerði ótal tilraunir til þess að hringja í leikskólann og láta vita að Ylfa myndi vera upptekinn í dag. Það fór alltaf í talhólf svo við spáðum ekki meira í því. Það var svakaleg spenna í fólki (mér sennilega mest) því við vorum á leiðinni í Universal Studios skemmtigarðinn. Mig hefur langað að fara þangað í allan vetur en okkur tókst að geyma það alveg fram á síðustu dagana. Við skildum ekkert í því hvað það var mikið fólk þarna á mánudegi en eftirá að hyggja komumst við að því að það hefði verið frídagur, þar af leiðandi fór síminn í leikskólanum alltaf í talhólfið. Ég hef aldrei farið í skemmtigarð áður, afdalagemlingurinn sem ég er, svo þetta var mikið gleði skref í lífinu. Við byrjuðum á því að skottast í 4D bíó með krakkana og horfðum á Sesame Street. Iðunn greyið mátti ekki sitja í fanginu á mér og alveg trompaðist þegar stóllinn hennar hristist í takt við áreksturinn í myndinni. Hún var ekki mjög viljug til að sleppa takinu eftir myndina. Ylfa og Fannar ætluðu líka að fá fyrir hjartað af hræðslu þegar náungi í Shrek búning fór að fíflast fyrir utan bíóið. Við fullorðnafólkið skelltum okkur í rússíbana. Röðin ætlaði að drepa okkur úr leiðindum og svo fór að rigna í þokkabót. Svo var einhver vélabilun og pása svo við þurfum að bíða enn lengur. Börnin voru þreytt og óþekk og okkur langaði ógurlega mikið til að fá að standa undir skyggni en vorum stopp hálfum metra frá slíkum munaði. Svo fór allt í gang aftur og röðin fangaði. Við Nökkvi fengum að fara fyrst og ég var að deyja úr hræðslu áður en við vorum komin í tækið. Svo fengum við sæti og svona fimm starfsmenn komu og ýttu á beltin hjá okkur. Ég sat við útganginn á röðinni okkar Nökkva en hann einum fyrir innan, svo lofthrædda litla ég fékk að sjá heiminn minnka og minnka fyrir neðan mig. Svo öskraði ég alla leiðin og hélt svo fast í handföngin að ég gat ekki hreift á mér hendurnar í fimm mínútur eftir á. Nökkvi, Pétur og Signý tóku þessu öll með stóískri ró. Eftir það fórum við Pétur í Snoopy hringekju með Ylfu og Fannari en Iðunn svaf á meðan. Þetta var þeirra fyrsta ferð í svona tæki og þótti þetta mikið sport. Svo borðuðum við rándýra pizzu á veitingastað í garðinum áður en haldið var í JURASSIC PARK! Sumir (ég) gátu ekki hamið sig enda myndirnar í miklu uppáhaldi. Við stelpurnar fórum fyrst og pabbarnir voru með krakkana í biðstofunni. Ferðin byrjaði mjög hægt og við vorum farnar að halda að þetta yrði svo ekkert spennandi eftir allt. Svo stigmagnaðist þetta og varð flottara og flottara alveg þangað til að hápunktinum var náð. Signý var upptekin af því að dást að ferðinni þegar ég fór að taka eftir því að margir af japönunum voru farnir að setja upp peace merki og pósa. Ég rétt náði að sleppa hugsuninni þegar við hrundum svo niður 25 metra. Nógu langt fall til þess að öskra frá sér líftóruna, ná andanum og öskra aðeins meira. Ég leit út eins og api á myndinni. Strákarnir voru mun flottari en við á myndinni sinni og keyptu hana.
        Ég náði að týna peningaveskinu mínu og fór á taugum, sennilega jafn mikið adrenalín sem fór í það eins og rússíbanann fyrr um daginn. Við nánari athugun föttuðum við samt að öll kort voru enn í töskunni og fengum leiðbeiningar um hvert við ættum að fara til að leita að því. Þá var klukkan orðin nógu margt til þess að margir voru farnir heim og auðvelt að komast að í tækjunum. Við hentumst í Back to the Future ferðina. Ylfa var meira að segja nógu stór til að koma með. Það var þrusu stuð og henni fannst mjög gaman. Maginn í Nökkva var samt ekki sammála okkur og bílveiki maðurinn var grænn á litinn alveg fram að næsta tæki sem var tileinkað Kóngurlóamanninum/ the amazing spiderman. Fannar varð mjög spenntur enda "Spæderman" allstaðar. Það var hinsvegar ekki jafn spennandi þegar Ylfa reyndist vera nógu há í tækið en ekki hann. Það þýddi bara eltingaleikur í biðstofunni meðan að foreldar hans fóru í tækið. Svo fórum við Nökkvi með Ylfu. Þetta var rosa flott en svolítið ógnvekjandi fyrir Ylfu sem hélt þéttingsfast í foreldrana og klemmdi aftur augun þegar vondu karlarnir hoppuðu á "bílnum okkar".
      Eftir Spiderman var farið að rökkva og allir orðnir svangir aftur. Við vissum að það ætti að vera skrúðganga um kvöldið svo við héltum í átt að aðalgötunni. Keyptum okkur popp, óþarfa og gos og biðum svo eftir að sýningin byrjaði. Skrúðgangan var ÓTRÚLEG. Þetta var svo flott að eldri börnin féllu í stafi og foreldrarnir stóðu með stjörnunar í augunum á meðan að stærðarinnar vagnar dönsuðu framhjá okkur í myrkrinu. Vagnarnir voru alsettir ljósaperum og dansararnir lýstu upp í myrkrinu. Fjörutíu mínútum síðar svifum við á gleði skýji að upplýsingaborðinu og fengum veskið mitt afhent á nýju, allt enn á sínum stað. Bræðurnir versluðu aðeins á leiðinni heim en börnin vildu halda áfram að leika með fullorðna fólkinu. Vel heppnað en allir uppgefnir þegar heim var komið.

Að koma úr skreyttri Universal Studios lest

Ylfu fannst þessi hringekja einstaklega flott

City walk börn

Takoyaki safnið er þarna á næstu grösum

Elmo, Moppy og Ylfa

Ó je! Komnar í garðinn

Hver er svalur með þrívíddargleraugu - rétt upp hönd

Sumir ákváðu að máta gleraugun á hvolfi

Mæðgur á leið í flug

Feðgin að bíða eftir pizzu

Fólk og pizza

Ekkert óeðlilegt í gangi, bara snareðla að rölta um garðinn.

Tvær minni eðlur

Stráhatts sjóræningi

Að fóðra risaðelu eða bjarga barninu?

Nökkvi fagur með Fionu spöngina hennar Ylfu.

Ansans vesen þessi hæðartakmörk

Ljómandi fögur skrúðganga

Dolfallin Ylfa með Hello Kitty ljósa sprota

    Þriðjudeginum eyddum við í Kyoto. Við fórum með gestina í Kinkaku-ji, Ginkaku-ji og Honen-in og röltum um í yukata. Það var ljómandi gaman. Mikið horft á okkur og margir full ágengir á börnin. Þegar við fórum með mömmu og pabba í mars til Kyoto náðum við að klúðra Ginkaku-ji heimsókninni afþví við runnum út á tíma. Í þetta skiptið höfðum við vit á að taka strætó en mikil ósköp sem þar var troðið og stundum ómögulegur ferðamáti. Að minnsta kosti fyrir fólk með kerrur. Japanskir strætisvagnar virka mun mjórri en þeir íslensku þegar fólk er með tvær kerrur og sofandi börn. Það er ekkert sérstakt pláss fyrir kerrurnar svo það var alltaf einhver sem þurfti að komast framhjá okkur. Sparaði samt tíma og varð til þess að allir staðirnir náðust á einum degi. Við Signý sátum úti meðan bræðurnir og Ylfa fóru inn í Ginkaku-ji. Ég hafði séð þetta áður og Fannar var sofandi svo að það var ákjósanlegra að vera bara fyrir utan og drekka ramune í sólinni. Við vorum mjög vestræn í matarvali þann daginn og borðuðum á tvemur barnvænum veitingastöðum. Það gekk líka ótrúlega vel að fóðra börnin. Svo komum við okkur heim og gátum leift okkur að vaka í smá stund eftir að börnin voru öll komin í bælið.

Sofandi Iðunn í Kinkaku-ji

Smá grín

Spjall, sandalar og japönsk sumarföt

Ylfa við Kinkaku-ji

Liðið

Steinsofandi Fannar

Lillimons komin með regnhlíf 

Pétur, Ylfa og Nökkvi við Ginkaku-ji

Krúttið berfætt á vappi um garðinn í Honen-in

Miklar vangaveltur um fiskana í tjörninni

Rassaköst og brölt

Ég var ekki svona mæðuleg, ég sver

Frændsystkinin

Jóhanna í yukata

    Miðvikudagsmorguninn fór í þvott. Nökkvi stökk upp í leikskóla með Ylfu, fór sjálfur upp í skóla og prentaði út flugmiðana okkar, náði svo í grísinn og varð fyrir umsáti mæðranna úr bekknum. Þá höfðu bekkjarsystkinin tekið sig til og útbúið veglegar gjafir og kveðjur til Ylfu afþví hún væri að hætta. Þau komu því hlaðin gjöfum og ég hálf miður mín yfir því að hafa ekki verið á staðnum. Bræðurnir stungu svo af út í leit að kendo búð en við Signý fórum með krakkana í búðir skammt frá húsinu okkar Nökkva. Þau voru lífleg frænsystkinin og því ógurlega ágætt að hitta Nökkva og Pétur aftur. Þá höfðum við gengið úr búðunum sem við byrjuðum í og upp í Gardens, það er ekki löng leið en leiðinlegt að labba í steikjandi hita með þreytta Ylfu og tvö sofandi börn. Svo versluðum við og borðuðum snemmbúinn kvöldmat. Þeyttumst svo heim eftir það svo að Pétur og Signý gætu lagt loka hönd á farangurinn sinn. Það reyndist vera aðeins meira eftir en við bjuggumst við en þau náðu nú samt fluginu sínu og fóru af landi brott fyrir klukkan ellefu í gærkvöldi.

Ylfa og leikskólastýran

Ylfa og Hamasaki-sensei

       Í dag höfum við Nökkvi verið að pakka og taka til. Það er smá ferðalag framundan svo við höfum ekki tækifæri á því að pakka aftur fyrr en á sunnudaginn. Við fórum í leikskólann og horfum á Ylfu og hin börnin dansa og syngja við varðeld og svo var skólanum slitið fyrir sumarfrí. Við kvöddum vini okkar og kennara. Ég varð hálf klökk þegar við kvöddum skólalóðina, við erum búnar að eyða ágætis tíma þarna með yndislegu fólki og svolítið erfitt að átta sig á því að maður komi ekki þangað aftur í bráð.
      Við fengum líka íbúð í gær og getum því farið að anda rólega yfir íbúðarbálum. Heill sé stúdentagörðunum!
-Jóhanna