Iðandi úlfaskott í Japan: Púkinn út, hamingjan heim

Við áttum viðburðaríkan dag í Kyoto í gær. Ferðalagið byrjaði árla morguns þar sem við höfðum sett okkur það að marki að vera komin til Kyoto klukkan 8 að staðartíma. Það þýddi að við þurftum að vera komin upp í fyrstu lestina klukkan 6 um morgun og þar af leiðandi komin á lappir um 5. Nökkvi vaknaði fyrstur og byrjaði að undirbúa nesti, svo dröslaðist ég framúr og að lokum náðum við í stelpurnar sem voru hressar þrátt fyrir óvenjulega vakningu. Okkur tókst að halda planinu en þegar við vorum um það bil að stíga upp í fyrstu lestina hringdi Jón og tjáði okkur að honum seinkaði þar sem hann hafði gleymt veskinu sínu. Ég varpaði öndinni aðeins léttar því að það er óneitanlega skárra að við bíðum eftir honum heldur en öfugt. Eftir smá stopp á aðal lestarstöðinni í okkar bæ fann Jón okkur og við héldum af stað á næsta stopp, þar tókum við svo enn aðra lest og komumst að lokum til Kyoto.
Það var gott að komast út úr lestinni og ágæt að vera á ferð svona snemma um morgun. Við stigum út af stoppinu okkar og strákarnir byrjuðu á því að grandskoða kort sem var fyrir utan og reyna að átta sig á því í hvaða átt við ættum að fara. Við tókum þetta bara á kæruleysinu og ákváðum að labba bara af stað, það hlyti að vera kort einhverstaðar í næsta nágrenni. Það reyndist vera rétt og við fetuðum okkur hægt og rólega á milli korta og nutum þess að rölta og rabba um heima og geima.
Um þessa helgi voru hátíðahöld víða þarsem vorið er að byrja í Japan. Þessi hátíð kallast Sestubun og einkennist meðal annars af því að maður eigi að hrekja það illa út og lokka það góða til sín. Slagorðið er: Oni wa soto, fuku wa uchi = Púkinn út, hamingjan heim. Ansi fallegt finnst mér. Maður getur svo leikið allskonar hundakúnstir til þess að verða hraustur og hamingjusamur á komandi ári. Ef maður borðar jafn margar baunir og maður hefur aldur til plús eina í viðbót á maður t.a.m. að vera heilsuhraustur út árið. (Ég má því éta 26 baunir, bölvað vesen að telja ef maður er orðin háaldraður þó). Leið okkar lá á ein hátíðarhöldin sem voru við Yoshida-jinja. Okkur tókst að labba eiginlega vitlausu megin inn og vorum svolítið hissa á því hvað það voru fáir á svæðinu, klukkan var að vísu ekki margt en við ákváðum samt að rölta um. Við byrjuðum á því að kasta nokkrum yenum og biðjast fyrir. Gengur út á að hneigja sig - kasta pening - biðjast fyrir um góða heilsu o.s.fv. - klappa höndunum tvisvar - hneigja sig og halda áfram með lífið. Mjög huggulegt. Þegar því var lokið löbbuðum við lengra og komumst þá inn á alvöru hátíðarhöldin. Það var vissulega ánægjulegt og við sáum allskonar girnilegan mat og fullt af skemmtilegu dóti. Ylfa keypti sér grímu af einu átrúnaðargoðinu og ég bókstaflega hljóp þegar ég sá sölubás í fjarska sem var að selja daruma. Mig hefur langað í svoleiðis síðan ég leit það augum fyrst í einhverju anime fyrir löngu síðan.Konan sem var með básinn var mjög glöð yfir því hvað ég var spennt fyrir dúkkunum og gaf mér eina auka með þeirri sem ég keypti, "handa barninu" sagði hún og meinti Ylfu sem sat með augun límd á grímunni sinni. Ég þakkaði kærlega fyrir okkur og valhoppaði með kerruna áfram á eftir strákunum og Iðunni.
Þegar við vorum búin að skoða allt sem var í boði trítluðum við út í bæ. Við löbbuðum í gegnum stóran garð þar sem við stoppuðum á bekk og fengum okkur smá af nestinu okkar. Jón var búinn að hafa samband við vinkonu sína sem á heima í Kyoto en hún gat ekki hitt okkur fyrr en seinna um daginn. Við ákváðum að halda bara áfram að rölta, því að nægur var tíminn. Svo stoppuðum við á veitingastað, Gasuto, sem selur vestrænni mat en margir aðrir staðir hérna. Það var ekki svo hlýtt úti svo það var gott að komast inn og fá sér í svanginn. Enn betra var þó að komast á klósettið og Ylfa lét fyrri hræðslu við almenningsklósett ekkert á sig fá heldur fagnaði því gríðarlega að geta létt á sér og fá svo að þamba appelsínusafa. Þegar allir voru orðnir saddir barst okkur boð um að hitta vinkonu hans Jóns við Ginkaku-ji (silfurhofið) og þangað fórum við. Í fyrri Kyoto ferðinni okkar fórum við í Kinkaku-ji (gullhofið) svo þetta var vel við hæfi.
Ylfa svaf þar til við komum að hofinu þá glaðvaknaði hún og var til í tuskið. Yumino vinkona hans Jóns tók á móti okkur við hliðið og rölti með okkur um svæðið. Það var mjög friðsælt í garðinum en þó nokkri túristar og annað fólk á kreiki. Þegar við komum þaðan hittum við svo vinkonu hennar sem ætlaði að rölta með okkur á enn einn staðinn. Sú átti heima rétt hjá og við skildum kerruna okkar eftir hjá húsinu hennar. Sjálf var hún með son sinn með sér, eins árs gífurlega sætur gutti, sem hún hélt á meðan við röltum í rólegheitum. Áfangastaðurinn að þessu sinni hét Honen-in sem er lítið og látlaust hof. Það er ótrúlega gott að komast á staði eins og þennan þegar maður er stanslaust í kringum fólk. Borgirnar iða stanslaust af lífi og maður verður stundum þreyttur. Þarna inni var rólegt, vindurinn náði ekki til manns fyrir trjánnum og við hefðum eins geta verið langt, langt upp í sveit en ekki inn í stórborginni. Þarna voru koi fiskar í tjörn og fallegir stígar. Ylfa var alveg í essinu sínu og lét allskonar kúnstir. Gaman að sjá krílið sitt í svona góðu skapi. Hún var fljót að eigna sér Yumino sem var alveg til í að fíflast með henni. Við settumst niður inn í garðinum og ég leifði Iðunni aðeins að teygja úr fótunum, enda búin að sitja prúð í burðarsjali mest alla ferðina. Hún kættist öll og æfði sig að labba, þó hún héldi reyndar fast í mig allan tíman til að detta ekki á stéttinni. Henni varð svo ekki um sel þegar japönsk "kansai-amma" vatt sér að henni með stjörnurnar í augunum. Konan (og vinkonur hennar) voru alveg að fara yfirum yfir lita hvíta íslenska gríslingnum. Iðunn fikraði sig hægt en örugglega upp í fangið á mér þar til hún gat kíkt yfir öxlina á mér á þessar spenntu konur. Okkur fannst þetta einstaklega fyndið. Nökkvi og Jón höfðu heyrt um svona "kansai-ömmur" áður en þær eiga víst að vera mun opnari en annað fólk, þessar voru vissulega ekki feimnar. (Kansai er svæði í Japan)
Eftir að við fórum úr hofinu kvöddum við vinkonu Yumino og náðum í kerruna okkar. Við höfðum ekki planað neitt meira en ákváðum að kíkja aftur á hátiðina sem við fórum á um morguninn. Nú var allt fullt af fólki og farið að dimma svo ljósin í básunum og skreitingarnar ljómuðu og allt var mun hátíðlegra. Við sáum fylkingu koma labbandi niður brekkuna og inn á svæðið. Það var blásið í lúður (horn) og tveir menn klæddir í púkagrímur þrömmuðu um. Þeir voru með blævængi sem þeir létu snerta kollana á börnum og gamlingjum sem táknaði von um góða heilsu. Börnin minntu mig óneitanlega á íslensk kríli sem gráta yfir háværum jólasveinum á jólaböllum. Munurinn er þó sá að púkarnir eru ögn skelfilegri og annar þeirra rak upp ógurlegt heróp við og við. Púkarnir snertu kollana á Ylfu og Iðunni svo þær ættu að vera góðar út árið. Eftir ótal myndir og hlátur fórum við svo og fengum okkur að borða. Þá voru allir orðnir ansi lúnir og við héldum heimleiðis. Við hittum vonandi Yumino aftur en Ylfa var svo hrifin af henni að hún meira að segja knúsaði hana þegar við kvöddum hana. Svo skemmir nú ekki fyrir hvað hún er hress OG hún talar dönsku! Ég gat meira að segja spjallað við hana á dönsku og við skildum hvora aðra. Nökkvi fór hinsvegar harmförum því hann hefur aldrei verið svo sleipur í dönskunni. Hann var margsinnis beðinn um að hlífa okkur hinum en lét það ekki stoppa sig.
Lestarferðin heim var þreytt og troðin á köflum. Við vorum komin upp í rúm klukkan níu og öll steinsofnuð á innan við fimm mínútum. Þetta var mjög gaman og dagurinn tókst vel, en mikil ósköp var gott að koma heim og kúra undir sæng með fjölskyldunni.

MYNDIR!!